แต่ทุกอย่างคือชีวิต
ลมฤดูใบไม้ร่วงแผ่วพัด
ในค่ำคืนที่อ้างว้างเปลี่ยวเหงา
จันทร์นวลทอแสง
สาดอาบใบพฤกษา
ที่ถลาร่อนลงดิน
กาเดียวดาย
เกาะคอนไม้หลับใหล
นานครั้งจึงจะขยับกาย
ยามลมกระพือพัด
คืนนี้หนาวเหน็บ
ฉันนอนไม่หลับ
จิตใจครุ่นคะนึง
ถึงใครคนหนึ่ง
ที่จากมา ณ แดนไกล
อีกนานไหม
ที่เราสองจะได้พบกัน
หรือว่าฉันต้องจมอยู่กับค่ำคืนอันโหดร้าย
เช่นนี้ชั่วนิรันดร